​ເຊີນ​​ພວກ​ເຈົ້າ​ຖ້າ​ຂ້ອຍ​ຈັກ​ຫນ້ອຍ​ໄດ້​ບໍ່. ຢູ່​ນະຄອນຫຼວງ​ປັກ​ກິ່ງ, ​ເຈົ້າ​ສາມາດ​ກິນ​ອາຫານ​ທີ່​ມາ​ຈາກ​ແຫ່ງ​ຕ່າງໆ​ຂອງ​ຈີນ. ຢູ່​ແຫ່ງ​ນີ້​ມີ​ຮ້ານ​ອາຫານ​ຫຼາຍ​ແຫ່ງ​ທີ່​ມີ​ຈຸດ​ພິ​ເສດ, ​ໄດ້​ດຶງ​ດູດ​ແຂກ​ຈຳນວນ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ​ມາ​ກິນ​ຢູ່​ແຫ່ງ​ນີ້. ຄັນ​ຊັ້ນ.​ໃນ​​ເວລາທີ່​ມີ​ຄົນ​ຈຳນວນ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ​ກິນ​ເຂົ້າ​ຢູ່​ຮ້ານ​ອາຫານ, ຕົວຢ່າງ​ຄື: ​ໃນ​ເວລາ 12 ​ໂມງຕອນທ່ຽງ​ມາ​ຮອດ 2 ​ໂມງ​ຕອນບ່າຍ​ທຸກໆມື້, ​ເວລາ 5 ​ໂມງ​ຮອດ 8 ​ໂມງ​ຕອນ​ຄ່ຳ, ພວກ​ເຮົາ​ກໍ​ຕ້ອງ​ລໍຖ້າ​ດົນ​ຈຶ່ງຈະ​ກິນ​ເຂົ້າ​ໄດ້. ຄົນ​ທີ່​ເຮັດ​ວຍກຢູ່​ໂຮງ​ແຮມ​ນັ້ນ​ເວົ້າ​ກັບ​ພວກ​ເຮົາ​ເລື້ອຍ​ໆວ່າ: ​ເຊີນ​ພວກ​ເຈົ້າ​ລໍຖ້າ​ຈັກ​ຫນ້ອຍ​ໄດ້​ບໍ່. “请 qǐng”，“​ເຊີ​ນ” “你们 nǐmen”，“ພວກ​ເຈົ້າ”。 “等 děng”，“ລໍຖ້າ”。 “一会儿 yíhuìr”，“ບຶດໜຶ່ງ”。

ຄັນ​ຊັ້ນ, ພວກ​ເຮົາ​ຍັງ​ຈະ​ລໍຖ້າ​ຈັກ​ນາທີ “我们 wǒmen”,“ພວກ​ເຮົາ”。 “要 yào”，“ຕ້ອງການ”。 “等 děng”，“ລໍ​ຖ້າ”. “多久 duō jiǔ”，“ດົນ​ປານ​ໃດ”。

ລົດຊາດ​ເປັນ​ແນວ​ໃດ “味道 wèidao”，“ລົດ​ຊາດ”。 “怎么样 zěnmeyàng”，“​ເປັນ​ແນວ​ໃດ”。

​ແຊບ​ແທ້ໆ。 “真的 zhēn de”，“ແທ້ໆ”。 “很 hěn”，“very”，“ຫຼາຍ”。 “好吃 hǎochī”，“ແຊບ”。

ຂ້ອຍ​ກິນ​ອີ່ມ​ແລ້ວ。 ຄົນ​ຈີນ​ເປັນ​ຄົນ​ຮັກ​ແຂກ​ແພງ​ຄົນ。 ຄັນ​ຊັ້ນ, ບາງທີ​ມີ​ຄວາມ​ຈຳ​ເປັນ​ທີ່​ສຸດຕ້ອງ​ໃຫ້​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຮູ້​ວ່າ: ຂ້ອຍ​ອີ່ມແລ້ວ. ບໍ່​ຕ້ອງ​ຄີບ​ອາຫານ​ໃຫ້​ຂ້ອຍ​ອີກ​ແລ້ວ” 。 “吃 chī”，“ກິນ”。 “饱 bǎo”，“ອີ່ມ”。 “了 le”​ແລ້ວ。